AKKD

1. Dyscypliny, klasy, filtry
2. PRIO
3. CBQ
   1. Teoria
   2. Estymator i Planista
   3. Szczegóły implementacji
   4. Wykorzystanie
4. HTB
   1. Początki
   2. HTB 3
   3. Wykorzystanie
5. H-FSC
   1. Wstęp
   2. Krzywa usługi
   3. Sposób działania HFSC
   4. Deadline i Eligible time
   5. Virtual time
   6. Szczegóły implementacji
   7. Wykorzystanie

Hierarchical Fair Service Curve

Pojawienie się algorytmu CBQ przedstawiającego ideę klasowego kolejkowania można uważać za ostatnią cegiełkę na drodze do stworzenia kompleksowego aparatu zarządzania przesyłaniem danych przez interfejs sieciowy. Do miana takiego narzędzia pretenduje bowiem algorytm H-FSC (Hierarchical Fair Service Curve Algorithm – Hierarchiczny Algorytm Sprawiedliwych Krzywych Usług itp.) łączący w sobie ideę sprawiedliwego kolejkowania w czasie wirtualnym, krzywe usług oraz hierarchię klas. Idea krzywych usług pozwala na odrębne definiowanie przepustowości danej usługi oraz jej maksymalnego opoźnienia, co nie jest możliwe ani w HTB ani w CBQ.

H-PFQ

Zanim pojawił się algorytm H-FSC, Jon C. R. Bennett i Hui Zhang prowadzili prace nad algorytmem H-PFQ[1] (ang. Hierarchical Packet Fair Queuing Algorithm) mającym na celu dostosowanie algorytmu sprawiedliwego kolejkowania pakietów (PFQ) do pracy w hierarchii klas. Pomysł polegał na użyciu modelu sprawiedliwego kolejkowania dla każdej klasy mającej dzieci. Model ten zmodyfikowany był tak, by móc działać wewnątrz drzewa, czyli dla zmieniającej się wielkości pasma dostarczanej od rodzica. Pomysł nie stał się popularny, lecz wyznaczył podstawy wykorzystania czasu wirtualnego do współdzielenia pasma w hierarchii klas, na których opiera się algorytm H-FSC. H-PFQ w dalszym ciągu nie pozwalał na kontrole maksymalego opóźnienia inaczej niż przez określanie minimalnej przepustowości.

1. [^] Jon C. R. Bennett, Hui Zhang, ,,Hierarchical Packet Fair Queueing Algorithms'', ACM SIGCOMM, październik 1996